Zapalenie pęcherza moczowego jest to stan zapalny wywoływany przez obecność mikroorganizmów w pęcherzu moczowym. W warunkach fizjologicznych mocz znajdujący się w pęcherzu moczowym jest czysty. W ostatnim obrębie cewki moczowej znajdują się zazwyczaj bakterie, jednak szczególnie nie wywołują one zainfekowania.
Zapalenie dróg moczowych – zachorowania na zapalenie pęcherza moczowego
Szczególnie na zapalenie pęcherza moczowego chorują dzieci, osoby w wieku podeszłym i aktywne seksualnie kobiety. Zasadniczo dostrzega się trzy szczyty zachorowań. Pierwszy jest w wieku niemowlęcym oraz u młodych dzieci. Inny – u pań w czasie ciąży oraz połogu, co jest szczególnie wywołane zmianami hormonalnymi i wahaniami pH moczu. Trzeci jest u panów oraz jest szczególnie wywołany poprzez nadmiar gruczołu krokowego. System immunologiczny człowieka stanowi faktyczną granicę zabezpieczającą przed zarażeniem, hamując namnażanie się bakterii w układzie moczowym. Mechanizmy immunologiczne to m.in.: właśnie małe pH moczu, obecność określonych związków wyściełających błonę śluzową dróg moczowych, oddawanie do moczu przeciwciał odpornościowych, odpowiedni proces opróżniania pęcherza. Wszelkie stany oddziałujące na zmniejszenie odporności organizmu ułatwiają równolegle zakażenie. Pośród młodych dziewczyn, do ok. 40-tego roku życia pojawia się śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Aczkolwiek stanowi to niepowtarzalną spośród trudniejszych form zaplenia pęcherza moczowego, jego etiologia nie jest do końca zbadana. Nie wiadomo, czy jest to forma połączona z chorobą, elementami chemicznymi, lub autoimmunologicznymi. Rozpoznanie daje wyłącznie biopsja pęcherza moczowego ze zmianami śluzówki o profilu „nadżerek”.
Zapalenia dróg moczowych – przyczyny
Niemalże we wszelkich wypadkach zachorowań zarazki przedostają się do układu moczowego drogą wstępującą z cewki moczowej. W wyjątkowych wypadkach patogeny potrafią być przekazane do układu moczowego z różnych organów, z krwią bądź limfą. Zarazki winne za zainfekowania to przeważnie bakterie. W blisko 70% wypadków są to pałeczki jelitowe (Escherichia coli) i gronkowiec. Grzybicze zainfekowanie następuje szczególnie u pań z osłabioną odpornością, długotrwale przyjmujących antybiotyki bądź środki immunosupresyjne, zacewnikowanych lub po różnych zabiegach przeprowadzonych na drogach moczowych. Różnymi patogenami winnymi za zapalenie dróg moczowych są chlamydie, mykolazmy, dwoinka rzeżączki i mikroorganizmy. Tego typu mikroorganizmy są zazwyczaj przekazywane drogą płciową oraz zapalenie dróg moczowych przez nie powodowane jest podstawowym kłopotem u kobiet aktywnych seksualnie. Zapalenie dróg moczowych częściej kształtuje się u kobiet aniżeli u panów z powodu rozbieżności w strukturze anatomicznej dróg moczowych. Niebezpieczeństwo zapalenia układu moczowego jest również wyższe w wypadku powstawania kamicy moczowej. Kamienie wywołują zatkanie drogi odpływu moczu, podrażniają błonę śluzową, co doprowadza wprost do zaistnienia stanu zapalnego. Są także odpowiednim miejscem dla bakterii, jakie namnażają się na ich przestrzeni. Zakażeniu służą także kolejne zaburzenia wywołujące schorzenia w odpływie moczu. Są to: genetyczne wady struktury układu moczowego, wsteczny odpływ pęcherzowo-moczowodowy, guzy uciskające na drogi moczowe i schorzenia neurologiczne, wywołujące zahamowanie moczu. Mocz zalegający w drogach moczowych jest doskonałym miejscem dla namnażania się bakterii. Również nie są one efektywnie wymywane z układu moczowego wraz ze biegiem moczu.
Zapalenie dróg moczowych – leczenie
Przy odpowiednim leczeniu zapalenia dróg moczowych symptomy znikają w przeciągu paru dni. W wypadku bezobjawowego bakteriomoczu zainfekowanie szczególnie ulega instynktownie, a przy współistnieniu chorób układu moczowego bądź różnych zaburzeń może dojść do rozkwitu symptomów charakterystycznych. Należy zaznaczyć, iż w wypadku bezobjawowego bakteriomoczu u pań w ciąży, dzieci oraz osób wykazujących przeszkodę w odpływie moczu bezwzględnie niezbędne jest wykonywanie leczenia.
Zasadniczo, działanie w stanie zapalnym dróg moczowych polega na działaniu przyczynowym, polegającym na usunięciu trudności w odpływie moczu bądź usunięciu oraz leczeniu elementów wspierających zakażenie. W innych wypadkach działanie polega na leczeniu objawowym. Sugeruje się: leżenie, przyjmowanie co najmniej 2 litrów płynów na dzień, regularne wypróżnianie pęcherza, zachowywanie odpowiedniej higieny intymnej, unikanie zaparć i odstawienie preparatów znieczulających uszkadzających nerki. W wypadku zapalenia dróg moczowych niepowikłanych, tzn. istniejącego u osób bez elementów predysponujących, działanie polega na dostarczeniu antybiotyków, zwłaszcza z grupy cefalosporyn, bez konieczności robienia antybiogramu. Za pozytywne rezultaty lecznicze uważa się ustąpienie dokuczliwości bólowych i temperatury w przeciągu 24 godzin. Po ukończeniu leczenia sugeruje się przeprowadzenie próbnego badana ogólnego moczu. W wypadku zapalenia dróg moczowych powikłanych u osób, u których zachodzą elementy predysponujące, leczenie polega na dostarczeniu antybiotyków po poprzednim wykonaniu posiewu moczu i antybiogramu pokazującego, na który środek dana bakteria jest podatna.