Istnieją dolegliwości, jakie można uleczyć, jednak są i takie, które wyleczyć się nie dają – i co więcej – są nieuniknione, szczególnie w dojrzalszym wieku. Do takich chorób przynależy dolegliwość zwyrodnieniowa stawów, na jaką wedle ewidencji cierpi blisko 60 proc. osób powyżej sześćdziesiątki. Zwyrodnienie stawów przytrafia się również osobom młodszym, i czasem nawet młodym, jednak przeważnie jest to zaburzenie przyznawane wiekowi dojrzałemu oraz wiekowości. Dolegliwość nie daje się zakończyć, i plan działania ogranicza się do odkładania rozwijającego się przebiegu zwyrodnieniowego oraz uśmierzania bólu. W tejże dolegliwości jest on znacznie uciążliwy oraz wespół z obniżeniem elastyczności stawów, i w konsekwencji – powszechnie przemieszczania się, ma poważny życiowy dyskomfort. Zwyrodnienie stawów to – opisując jasno – rezultat psucia się organizmu w miarę upływu lat, znak „wysłużenia” systemu kostnego. Dolegliwość połączona z naszą bytnością oraz uciekaniem
czasu
Popsuty „resor”
Staw to ruchome złączenie, przez więzadła oraz mięśnie, dwóch bądź więcej kości. Ich końce przykrywa lekka tkanka stawowa, i pełnia kończy torebka stawowa. Znajdujący się wewnątrz roztwór, maź stawowa, spełnia taką rolę jak smar w łożysku. Tkanka wespół z mazią powoduje, iż nasze ruchy są bezbolesne, proste oraz sprawne. Działa jak amortyzator, pochłaniający przytłoczenia asystujące przemieszczaniu się. Tak jest, zanim nie przyjdzie zwyrodnienie, czyli system patologicznych zmian budowy oraz funkcji czynników budujących staw. Zmiany te obejmują chrząstkę, warstwę podchrzęstną kości, roztwór stawowy, torebkę, i również więzadła oraz mięśnie. Polegają na zniszczeniu tkanki, stwardnieniu kości w sferze podchrzęstnej, powstawaniu wyrośli kostnych oraz torbieli podchrzęstnych i schorzeniu funkcji głębokiej powłoki torebki stawowej – błony maziowej. Tkanka zmienia strukturę, traci uwodnienie, i jej zmiany metaboliczne doprowadzają do kolejnego zmatowienia, utraty szklistości oraz gęstości. Tkanka zaprzestaje wykonywać swoją biologiczną funkcję, którą jest ślizg. Na pograniczach stawu pojawiają się przemiany wytwórcze kostne, powstają torbiele w warstwie chrzęstnej. Doprowadza to do sklerotyzacji powłoki kostnej podchrzęstnej.
Od bólu do destrukcji
Jaki jest proces zaburzenia? Naruszenie tkanki stawowej wywołuje ciągły stan zapalny błony maziowej, odsunięcie leżącej pod tkanką kości, i momentem jej mankament. Na końcach przestrzeni stawu pojawiają się wyrośla – osteofity. Czasem element zniszczonej tkanki dzieli się oraz przenosi wewnątrz stawu. Sprawia to ból oraz uniemożliwia ruch. Początki dolegliwości są zwykle niezauważalnie, chociażby bez wyraźnych dokuczliwości lub z takimi sygnałami, jak np. zmęczenie lub poczucie osłabienia kończyny, co skłonni jesteśmy łączyć z różnymi przyczynami. Istotnym objawem winien stać się ucisk narastający przy treningu. Należałoby zareagować konsultacją u specjalisty, ponieważ dolegliwość będzie postępować, osłabiając nastawienie oraz obniżając naszą kondycję. W miarę rozkwitu zaburzenia obniży się elastyczność stawów, pojawią się przykurcze przy zgięciach oraz bolesność stawów przy dotyku. Podczas treningu da się słyszeć specyficzne „tarcie” bądź trzeszczenie, uciski istnieć będą także we śnie, również nocą, szkice znacznie zwiększonych stawów ulegną zniszczeniu. Przebiegi destrukcji notowane na zdjęciach rentgenowskich przejawiają się na wstępie nieregularnym lub nieregularnym ściągnięciem szpary stawowej oraz możliwym podchrzęstnym pogrubieniem kości. W głębszych stadiach pojawiają się wzrastające wyrośla kostne, i w miejscach zagęszczenia kości wskutek rozpadu chrząstki kostnej – torbielowate niedobory. Ich obecność w otoczeniu stawu świadczy już o wysokim przyspieszeniu dolegliwości, potrafiącej spowodować chociażby pełne uszkodzenie stawu. Szczególnie narażone na dolegliwość są tzw. duże stawy, kładące najznaczniejsze obciążenia, i zatem – biodrowy, kolanowy oraz stawy kręgosłupa. Tam najwcześniej zachodzą bóle. Stawy nieobciążane bądź pobierane mniej – ramienny, łokciowy, stawy ręki – zagrożone są w zdecydowanie niższym stopniu. Zmiany w ich zakresie obserwuje się w badaniu rentgenowskim, jednak pojawiają się one zdecydowanie później i są na ogół mniej uciążliwe
Czemu się psują?
Mechanizmy fizjologicznych kolei w stawach, w tkance stawowej rozpoczynają się pomiędzy 40. i 50. rokiem życia oraz z czasem często się podsycają. Zmiany są pewne, co nie symbolizuje, iż nie mamy na nie żadnego wpływu. Problemy ze stawami niejednokrotnie pochodzą z obciążenia, są pokłosiem prowadzonej działalności, miewają również źródło nierozerwalne, połączone ze zaburzeniami w czasie wzrostu wywołanymi nieodpowiednią strukturą stawu. W takiej sytuacji rozkład sił przenoszonych przy obciążaniu, kończyn – szczególnie dolnych – może skutkować szybkie przemiany zwyrodnieniowe. I zatem przejście genetycznej dolegliwości biodra lub stawu kolanowego może przyspieszyć wystąpienie stanów zwyrodnieniowych. Dotyczy to na przykład osób z defektem stawu biodrowego, czyli dalekosiężną dysplazją, przeżytą oraz nekrozą głowy kości udowej (choroba Pertesa), złuszczeniem młodzieńczym głowy kości udowej. To utrudnia statykę oraz rozciągłość kończyn.
